Podstawowym składnikiem materiałów ceramicznych jest glina, która decyduje o jakości wyrobu. Głównym dodatkiem jest piasek zapewniający materiałom trwałość po wypaleniu. Udział procentowy piasku zależy od składu chemicznego gliny. Piasku nie dodaje się do gliny służącej do produkcji klinkieru. Cegły i pustaki po uformowaniu suszy się i wypala, zapewniająć im twardość, mrozoodporność i wytrzymałość. Do ceramiki tradycyjnej można dodawać różne substancje m.in. mączkę drzewną i trociny, które zmniejszając plastyczność gliny sprawiają, że wyroby są lżejsze. W ceramice poryzowanej mączka drzewna, lub trociny podczas wypalania spalają się, dzięki czemu w materiale tworzą się mikropory wypełnione powietrzem. Poprawia to izolacyjność termiczną wyrobu.
To rodzaj lekkiego betonu, otrzymywany przez wprowadzenie gazu pod odpowiednim ciśnieniem do plastycznej mieszanki cementowej. Główny składnik betonu komórkowego stanowi spoiwo - najczęściej cement i wapno w różnych proporcjach. Równie ważne jest kruszywo(piasek, oraz popioły lotne)zapewniające wytrzymałość. Jeśli jako kruszywa użyjemy wyłącznie piasku otrzymamy beton komórkowy biały. Dodając do piasku popiołów lotnych otrzymamy beton komórkowy szary. Dzięki użyciu w procesie produkcji spulchniaczy(proszek, lub pasta aluminiowa) w strukturze materiału pojawiają się pęcherzyki gazu, dzięki którym materiał jest lekki i ma właściwości termoizolacyjne.
Do produkcji wyrobów silikatowych stosujemy naturalne składniki - wapno i piasek, które miesza się z wodą aż do uzyskania masy o pożądanej konsystencji. Po trwającym cztery dni procesie leżakowania formuje się z niej elementy, które poddawane są procesowi „naparzania". Proces ten polega na hartowaniu parą wodną o temperaturze 203 ľC pod ciśnieniem 1,6 MPa. W efekcie tego procesu powstają ekologiczne elementy ścienne, przewyższające twardością ceramikę i mające najniższą promieniotwórczość ze wszystkich materiałów budowlanych.
Keramzyt powstaje w wyniku spieniania oraz spiekania gliny. Wytworzone w ten sposób lekkie porowate granulki dodaje się jako kruszywa do mieszanki betonowej. Z tak przygotowanej masy tworzy się pustaki, bloczki oraz elementy prefabrykowane.
Ściany zewnętrzne w budynku dzielimy na:
Ściany zewnętrzne dzielimy na:
- wewnętrznej warstwy nośnej
- warstwy izolacyjnej
- zewnętrznej warstwy osłonowej
Warstwy zewnętrzną i wewnętrzną ściany wykonuje się z:
- ceramiki, silikatów, betonu komórkowego
Izolację cieplną wykonuje się z:
- płyt styropianowych
- płyt z wełny mineralnej, lub szklanej
- konstrukcyjnej warstwy nośnej (wykonuje się ją z: ceramiki, keramzytobetonu, silikatów, betonu komórkowego),
- warstwy izolacyjnej (wykonuje się ją z: płyt styropianowych, płyt z wełny mineralnej lub szklanej).
- ceramiki tradycyjnej (gr. 18,8-28,8),
- ceramiki poryzowanej - gr. 25 cm,
- betonu komórkowego - gr. 24 cm,
- silikatów gr. 18-25 cm,
- keramzytobetonu gr. 24 cm.
W ścianach zewnętrznych jednowarstwowych materiał, z którego wykonana jest ściana pełni jednocześnie dwie funkcje: konstrukcyjną i izolacyjną. Obecnie ściany jednowarstwowe, spełniające warunki normy cieplnej dla budynków mieszkalnych, można budować tylko z pustaków lub bloczków porowatych, albo elementów specjalnych systemów ściennych gipsowych lub styropianowych.
Zalety ścian jednowarstwowych:
- mniejsza pracochłonność wykonania w porównaniu ze ścianami dwu- i trójwarstwowymi,
- mniejsze zużycie zaprawy,
- skrócenie czasu prac budowlanych,
- niewielki ciążar ściany.
- ceramiki poryzownej
- betonu komórkowego
-keramzytobetonu