Folie dachowe (membrany) to produkty coraz częściej zastępujące deskowanie dachu i krycie papą pod docelowe pokrycie dachowe, gdyż są od niej łatwiejsze do ułożenia, tańsze i lżejsze .
Mogą być stosowane na dachach o kącie nachylenia połaci nie mniejszym niż 20° (37%) i są przeznaczone głównie pod pokrycia profilowane - dachówki, blachodachówkę, płyty faliste. Niektóre typy membran można układać na sztywnym poszyciu jako hydroizolację oraz warstwę separacyjną pod blachę płaską.
- wodoszczelność : umożliwiają ochronę przed nadmiarem wilgoci nie tylko więźby dachowej, ale również (do kilku miesięcy przy braku docelowego pokrycia, lub w przypadku jego uszkodzenia) całego poddasza,
-odporność na działanie wysokich i niskich temperatur zapewniająca dużą elastyczność podczas montażu nawet w ekstremalnych warunkach pogodowych (-40oC do + 80o C),
-zdolność do nierozprzestrzeniania ognia w przypadku pożaru.
Podstawą klasyfikacji folii jest paroprzepuszczalność - mierzona w gramach na m2 folii w ciągu doby - g/(m2 24h) zdolność do przepuszczania pary wodnej.
Ze względu na fakt, że zdolność tą bada się w określonych warunkach laboratoryjnych przy zastosowaniu różnej metodyki, podawane przez producentów wartości nie zawsze są porównywalne. Jako obiektywny współczynnik paroprzepuszczalności wyznacza się parametr Sd określający równoważną grubość warstwy powietrza o takiej samej paroprzepuszczalności.
Dla folii paroprzepuszczalnych nie powinien on być wyższy niż Sd= 0,2 m, a dla folii wysokoprzepuszczalnych jego wartość graniczna nie powinna przekraczać 0,05 m.
W praktyce oznacza to, że im mniejsza jest grubość równoważnej dyfuzyjnie warstwy powietrza Sd, tym wyższa paroprzepuszczalność materiału:
Folie paroszczelne przepuszczają poniżej 0,5 g (m224h). Chronią izolację termiczną przed zawilgoceniem parą wodną przenikającą przez ściany i dachy oddzielające pomieszczenia o różnej temperaturze i wilgotności. Umieszcza się je po wewnętrznej stronie izolacji termicznej.
Folie niskoparoprzepuszczalne to takie, których zdolność przepuszczania pary wodnej wynosi od 10-40 g(m2 24h) .
Jest to materiał ściśle hydroizolacyjny. Ma za zadanie osłonić poddasze przed ewentualnymi przeciekami powstającymi w efekcie uszkodzeń pokrycia lub podwiewania wody deszczowej bądź śniegu pod pokrycie. Ze względu na niską paroprzepuszczalność folie te nie są w stanie odprowadzić na zewnątrz wilgoci wydostającej się od strony poddasza, stąd wymóg pozostawienia między nią, a ociepleniem przestrzeni wentylacyjnej o szerokości minimum 3 cm. Powinna mieć ona wloty w okolicach okapu dachu i wyloty w liniach kalenic, wtedy powietrze przepływające pod folią wywieje wilgoć poza dach. Głównym motywem zakupu folii o tak ograniczonej, praktycznie do roli parasola osłaniającego poddasze przed wodą, jest niższa cena od coraz powszechniejszych na rynku membran wysokoparoprzepuszczalnych.
Folie paroprzepuszczalne mają zdolność przepuszczania pary wodnej w przedziale 300-3000 g(m2 24h),przy czym powyżej 1300 g (m2 24h) mamy do czynienia z foliami wysokoparoprzepuszczalnymi.
Folie wysokoparoprzepuszczalne dzięki włóknistej, charakterystycznej dla membran (stąd alternatywna nazwa) strukturze, pełnią nie tylko funkcję hydroizolacji, lecz także mogą przepuszczać parę wodną wydostającą się od strony poddasza . Można je więc układać bez wykonywania szczeliny wentylacyjnej nad ociepleniem, co znacznie upraszcza układanie folii i praktycznie eliminuje możliwość popełnienia błędów montażowych.
Trwałość folii określa się według kilku kryteriów. Najważniejszym z nich jest odporność na promieniowanie UV, czyli, działanie słońca, pod którego wpływem materiał ulega degradacji. Na całej powierzchni folii powstają mikropęknięcia osłabiające jej wytrzymałość i odporność na wodę oraz wiatr. Jest to zjawisko groźne, gdyż degradacja uwidacznia się dopiero w momencie całkowitej utraty właściwości - folia zaczyna pękać lub się łuszczyć. Najdłuższą żywotność mają folie metalizowane oraz wzmacniane włóknami kauczuku - zachowują swoje właściwości nawet do roku. Spośród pozostałych folii największą trwałość mają te o dużej zawartości polipropylenu - od dwóch do sześciu miesięcy. Najsłabsze są folie polietylenowe - niekiedy zaczynają kruszeć już po miesiącu.
Drugim w kolejności kryterium trwałości jest odporność folii na wysoką temperaturę. Szczególne znaczenie zyskuje jednak w momencie podjęcia decyzji o kryciu dachu blachą lub blachodachówką, które latem nagrzewają się nawet do temperatury ponad 90°C. Najbardziej praktyczne pod tym względem są folie metalizowane, które dzięki warstwie refleksyjnej, od której odbija się ciepło, nie nagrzewają się zbyt mocno zachowując swoje właściwości do 110°. Podobną odporność - do 120°C posiada większość folii wysokoparoprzepuszczalnych (choć nie wszystkie). Najsłabsze są folie niskoparoprzepuszczalne, które nie powinny być eksploatowane w temperaturze przekraczającej 80°C.
Ważnym parametrem trwałości jest wytrzymałość na przetarcie i rozdarcie na elementach więźby, łącznikach, lub pod nogami dekarzy. Zakres ich wytrzymałości jest bardzo zróżnicowany i trudno jednoznacznie określić, które folie są najmocniejsze. Przyjmuje się jednak, że najbardziej odporne na rozrywanie są folie niskoparoprzepuszczalne, tuż za nimi plasują się metalizowane, a najłatwiej rozerwać folię wysokoparoprzepuszczalną.
W przypadku folii paroszczelnych wytrzymałość na rozerwanie stanowi jedyne kryterium oceny ich trwałości, bo odporności na temperaturę i promieniowanie UV się nie określa. Podobnie jak w przypadku folii paroprzepuszczalnych folie paroizolacyjne z warstwą metalizowaną są mocniejsze od zwykłych.
Aby folia spełniała swoją funkcję, trzeba ją kłaść wierzchnią warstwą ku górze. To ważne, bo większość folii przepuszcza parę wodną tylko w jedną stronę, z drugiej zachowując szczelność. Dla uniknięcia pomyłki zazwyczaj górna powierzchnia jest oznaczona napisami albo innym kolorem. Montaż rozpoczyna się zawsze od okapu, tak aby kolejno dokładane pasy zachodziły na siebie zgodnie z kierunkiem spływu wody. Zakłady pasów nie powinny być mniejsze niż 10-15 cm na dachach o nachyleniu powyżej 20° i 20 cm przy spadkach mniejszych niż 20°. Dla ochrony przed rozerwaniem w miejscach łączników folię przybija się do krokwi, naciągając ją lekko, ale nie napinając. Między krokwiami tworzą się też niewielkie zagłębienia, którymi woda może bezpiecznie spływać, zmniejszając ryzyko wniknięcia w nieszczelności powstałe podczas mocowania. Aby nie dopuścić do przecieków w miejscach przerwania ciągłości połaci np. okna dachowe, kominy czy przejścia rur wentylacyjnych - folię należy wokół nich wywijać i zaklejać odpowiednimi taśmami.
Art-Presse, maj 2014
wszystkie fot.mdm s.a.