Płyta tarasu - czyli strop nad pomieszczeniem niższej kondygnacji. Jest to zazwyczaj płyta żelbetowa ze spadkiem 1,5-2%, który umożliwia grawitacyjny spływ wody z powierzchni tarasu. Jeśli płyta nie ma spadku, wykonuje się na niej warstwę spadkową tzw. szlichtę cementową.
Izolacja przeciwwilgociowa - najczęściej polipropylenowa lub polietylenowa folia budowlana gr. 0,2 mm. Jest to zabezpieczenie termoizolacji przed zawilgoceniem z zewnątrz oraz warstwa poślizgowa pomiędzy wylewką a izolacją termiczną - umożliwia niezależną pracę obu warstw.
Termoizolacja - najczęściej styropian lub polistyren ekstrudowany. Znacznie ogranicza ucieczkę ciepła z pomieszczenia znajdującego się pod tarasem, a także przez miejsce połączenia płyty tarasu ze ścianą. Nieocieplona konstrukcja tworzyłaby mostek termiczny.
Wylewka zbrojona - stanowi podłoże pod nawierzchnię. Jest to szlichta cementowa gr. 4-5 cm, zbrojona siatką z prętów o średnicy 3 mm i o wymiarach oczek 10 x 10 cm.
Nawierzchnia - najczęściej z mrozoodpornych płytek ceramicznych układanych na elastyczną zaprawę klejową, spoinowanych elastyczną fugą. Chroni warstwę wodoszczelną przed uszkodzeniami mechanicznymi.
Dylatacja - szczelina szerokości ok.10 mm, która umożliwia swobodną pracę betonu, zapobiega jego pękaniu. Wypełnia się ją okrągłym sznurem dylatacyjnym z polietylenu lub poliuretanu oraz materiałem elastycznym (np. silikonem), kształtując na jego powierzchni menisk wklęsły.
Paroizolacja - folia budowlana lub papa, które zabezpieczają warstwę termoizolacji przed wilgocią z pomieszczenia.
Hydroizolacja - wodoszczelna folia mineralna lub poliuretanowa grubości co najmniej 2 mm.